TEFAF 2025
Tefaf 2025. In de centrale hal hangen bloemen in een enorme koepel. De hele dag staan er mensen onder die gefotografeerd worden door anderen. Het is de plek om te laten zien dat je de Tefaf bezocht hebt.
Ook op allerlei andere plaatsen hangen zulke ruikers. Soms in kleine bosjes in reageerbuizen maar ook in grote en weelderige boeketten. Het is altijd een feest om te zien.
Leuk hè, zo’n rij met vaasjes met bloemen? Er is wel iets mee, de bloemen zijn van glas. Kijk maar naar het detail, ragfijne blaadjes en kijk die meeldraden eens. Daar staat ook een pol, uitgestoken uit een tuin. Ook van glas. Jessica Loughlin, 2016.
Dan een beeld op sokkel van een praalwagen vol bloemen, eigenlijk een bloeiende boom. En tot slot een keramiek beeld Franse lelies op zijn mantel met bloeiende magnolia op de voorgrond.
Zeegezichten met schepen zijn altijd wel bijzonder. Maar dat zijn de 17de eeuwse van vader en zoon Van de Velde natuurlijk helemaal. Want kijk dat grootse uitzicht eens. Iedereen in de 17de eeuw kende de namen van de schepen en van de scheepstypes en men kende de betekenis van de vlaggen. En kijk eens naar de detailfoto, al die mensen kenden de namen van de kleinste onderdelen van het schip. Een wereld die we niet meer kennen.
Het tweede schilderij laat een zeeslag zien, bulderende kanonnen onder een dramatische wolkenlucht. Het heetst van de strijd zit rechts. Prachtige lichtval tussen de wolken door aan de linker kant.
En dan een model van een Engels oorlogschip. Het is de HMS Coronation, gebouwd in 1685, ging verloren in een storm in 1691.
Een schilderij van Simon Jacobzoon de Vlieger, 17de eeuw. We zien de monding van de Maas rechts bij Delfshaven en Rotterdam. Links vaart een schip richting haven, er zijn nog maar twee zeilen nodig die men wel spoedig zal laten vallen. Op de voorgrond wat vissers die korven met vis inladen.
Dan een grisaille van Willem van de Velde de Oude: het vertrek van de Nederlandse vloot van de Vlie tussen Vlieland en Terschelling. Rechts het oorlogschip Brederode, links in de duinen staat een uitkijktoren. Het schilderij zit vol fascinerende details. Pen en inkt.
Dan een lieflijk schilderij, een zeegezicht vanaf een haven.
En een fragment van een immense wereldkaart. Daarin staat: Oceanus Septentrionatalis, een zeer oude benaming voor de Noordzee. Links staan wat zeemonster getekend.
En tot slot een zeegezicht bij de Oyster Bar van de Tefaf.
Er zijn aardig wat schilderijen met rijke jonge dames in schitterende kleren. Een meisje met een vroegwijs snoetje, ze heeft een staf in haar hand en een brokaten kleed aan. En moet je die kraag zien. Geschilderd in 1603.
Dan een verlovingsportret van prinses Margherita Gonzaga, ze was veertien. Ze trouwde in 1606 met Hendrik II van Lotharingen. Het portret is in 1605 geschilderd door Frans Pourbus de Jonge. Ik stond er naar te kijken, toen de standhouder over het schilderij begon te praten. Ze wees ontelbare details aan, het zit vol symbolen. Ik vroeg of de schilder deze details had opgeschreven of dat er onderzoek was gedaan. Het bleek recent onderzoek. Dat is belangrijk, want hoe meer achtergrond, hoe hoger de waarde van het schilderij. Ik was haar erg dankbaar voor de uitleg.
En altijd zijn de versierselen als sieraden, kanten kragen of hoofdtooien indrukwekkend. Het materiaal, maar ook de manier waarop die geschilderd zijn. Des schilders vakmanschap!
Niets is wat het lijkt. Ik vind het iedere keer wonderlijk hoe kunstenaars alledaagse taferelen een draai kunnen geven zodat er dan iets anders ontstaat. Een boerenhuis met bomen op het erf krijgt ineens een bijzonder ritme. Of bloemen in een vaas die meer op een groepsfoto lijken. Of wat sneeuw langs het water dat een sprookjesachtige aanblik krijgt. Ritmes inderdaad.
Wat ook niet is wat het lijkt, is het schilderij van de jongedame bij het raam: het is geen Vermeer.
De laatste is geen kinderwagen.
Stands (slot) Het zijn de plaatsen van verkoop, de etalages van de standhouders. Sommigen hebben die plek echt uitgedost. Als uitnodiging van Kom kijken! Anderen kiezen voor soberheid. De stand met de twee jonge dames lijkt op een schilderij van Edward Hopper: leeg en eenzaam. Maar gelukkig viert men ook de uitbundigheid en creëert men een sprookjeswereld of een blik in een winkeltje in Venetië of Bologna.
De Tefaf is voorbij en daarmee ook dit verslag.
