Mathias Soiron
Zie ook Magazines
Ik ben nog steeds op zoek naar Mathias Soiron. Ik was in het pand Brusselsestraat 51. Daar was de laatste dag van de expositie van Oene Zwietink en Pallieter Hutschemakers. Van beide kunstenaars landschappen, compleet verschillend, prachtig werk.
Maar wie ik daar tegenkwam? Soiron, hij verwelkomde mij al van verre. Kijk maar eens naar dit gestucte kopje, je ziet het op allerlei plaatsen in de kamers. En boven een doorgang in de hal een supraporte, een afbeelding boven een deur. Ook gestuct, maar er is zo vaak overheen geschilderd in de loop der eeuwen, dat er nogal wat details dichtgeslibd zijn. Het zijn twee putti op rustbanken genietend van het aardse leven.
In de woonkamer is een schoorsteenmantel. Het onderste deel is van een bijzondere, marmerachtige natuursteen. Het bovenstuk heeft een gestucte afbeelding
En tot slot een detail van die gestucte afbeelding. We zien een prieeltje en een watermolen, kortom een landelijk of rustiek tafereel. Ook hier nogal dichtgeverfd. Dat conserveert wel heel goed. Dat wel.
In de hal is een prachtige trap die na een elegante zwaai van een kwart een tussenpasje maakt op een bordesje en van daaruit verder naar boven zwiert. Onderaan een zware bloktrede van zwarte natuursteen. Het onderste deel van zo’n trap wordt ook départ genoemd, de plaats waar de trap vertrekt. Dunne en elegante ballusters.
En een raam met houten vensterluiken. Ze worden ook wel vouwblinden genoemd, want ze vouwen op als een harmonica. En een pracht van een spanjolet om het openslaande raam op slot te doen. Men noemt het een pompspanjolet omdat het iets heeft van een zwengel van een pomp. Gegoten brons met florale motieven. Het doet erg barok aan.