De Begraafplaats Tongerseweg
Zie ook Magazines
Ik ging er foto’s maken, maar ik wou er niet lang blijven. Een dodenakker geeft immers niks terug dan mooie rozen.
Er is een kinderkerkhofje waar de kilte mij om het hart sloeg. De kapel van architect Johannes Kayser uit 1890 was dan weer van een hartverwarmende schoonheid.
Maar wat een bijzondere plek is het oudste deel. Monumentaal. En zeker met dit schitterende najaarslicht.
De kapel van Johannes Kayser. De buitenkant maakt door de kleur steen een wat sombere indruk, maar de detailleringen zijn prachtig. Binnen hangt er een vriendelijke en lichte atmosfeer. Aan de muren tal van schildjes met boodschappen van nabestaanden.
De stenen zijn vaak monumentaal. Wat had men veel over voor de overleden dierbare. Maar ook hier gaat de tand des tijds gewoon door. Tempus fugit, memento mori…
In een graf van een jonge vrouw zien we een symbool van vergankelijkheid: een stenen pijp om bellen te blazen in een schaaltje. Soms spat het leven als een zeepbel uit elkaar.